ฟิคมาร์คจิต ฉาก NC

ร่างสูงประกบจูบอีกครั้งพร้อมกับดูดดึงกลีบปากอิ่มอย่างอ่อนโยนราวกับเป็นขนมเยลลี่แสนหวาน ยิ่งขยี้ริมฝีปากของคนตัวเล็กมากเท่าไหร่แข้งขาของเขาก็เริ่มอ่อนปวกเปียกเท่านั้น มาร์คประคองเอวอีกคนไว้แน่นเป็นหลักให้แบมแบมได้ยืนไหว ร่างสูงบุกรุกเข้าไปชิมความหวานในโพลงปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่แผ่นหลังของแบมแบมแนบไปกับพื้นเตียงทั้งคู่ก็ผละริมฝีปากออกจากกัน เส้นใยสีใสยืดไปตามริมฝีปากกระจับของร่างสูง ดวงตาทรงเสน่ห์จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมหวานเหมือนกับหลุมดำที่ดูดแบมแบมเข้าไปไม่ให้ออกจากห้วงเหล่านี้ได้อีก มันดูเซ็กซี่จนคนถูกจ้องรู้สึกกระดากอายขึ้นมาจนต้องหลบสายตาไป แต่ทว่าเรียวนิ้วทั้งสองกับค่อยๆจับที่คางมนเบาๆให้หันมาสบตากับเขาเช่นเดิม “ กลัวรึเปล่า ” “ มะ...ไม่ครับ ” “ ฉันสัญญา... ” “ ... ” “ จะไม่ทำรุนแรง ” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบเบาๆพร้อมกับลูบผมของร่างเล็กไล่มาเรื่อยๆที่พวงแก้มอิ่มสีระเรื่อ ร่างสูงขึ้นคร่อมอีกคนก่อนจะกดจูบไปที่ใบหน้าไล่ลงมาที่ลำคอขาว คนถูกปลุกปั่นอารมณ์รู้สึกร่างกายเริ่มอ่อนระทวย แบมแบมเริ่มโอเอนไปตามสัมผัสของมาร์คทีละนิดๆก่อนจ...

            สิ้นน้ำเสียงทุ้มอันแสนอ่อนโยนหัวใจของคนตัวเล็กก็อ่อนยวบราวกับมันเป็นสิ่งที่หลอมละลายหัวใจของเขาได้เป็นอย่างดี แบมแบมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแค่คำพูดธรรมดาๆแบบนี้ถึงมีอิทธิพลมากเหลือเกินหรือว่ามันเป็นเพราะเขาไม่เคยได้ยินจากปากของมาร์คเลย ร่างสูงกดจูบลงที่ริมฝีปากอิ่มละเมียดละไมอยู่ที่กลีบอ่อนนุ่มอย่างเชื่องช้าหลอกล่อให้คนที่ยังคงสะอื้นร้องไห้เคลิบเคลิ้มไปกับมัน เรียวลิ้นลอบเลียอยู่ที่กลีบปากอิ่มให้ความรู้สึกวาบหวามก่อนจะส่งมันเข้าไปในโพรงปาก แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าหนุ่มวัยสามสิบไม่เคยแม้แต่จะทำเรื่องอย่างนี้เลยสักนิด ชีวิตการเป็นหมอของเขาหมกมุ่นอยู่แต่กับคนไข้และเรื่องงานเสียจนห่างไกลเรื่องอย่างว่า แบมแบมเผลอขยุ้มเข้าที่กลุ่มผมอ่อนนุ่มสีเข้มเพราะความรู้ที่เริ่มก่อตัวเรื่อยๆ ริมฝีปากอ่อนนุ่มของทั้งสองขยับขึ้นลงตามแรงอารมณ์มันทั้งอ่อนโยนและรู้สึกร้อนแรงในเวลาเดียวกัน มาร์คตักตวงความหวานที่ถูกซ่อนไว้อย่างเอาแต่ใจไม่เว้นช่องให้ร่างเล็กได้หายใจเลยสักนิด ฟันซี่คมกัดเข้าที่ริมฝีปากล่างของแบมแบมอย่างแรงจนได้กลิ่นและรสคาวของเลือด มาร์คประกบจูบซ้ำอีก...